De backstage van het leven. Daar bevind ik me nu meestal. Ik ben hier namelijk nog wel en ik doe wel mee, maar ook niet helemaal. Terwijl anderen op het podium staan met of zonder maskers of vermomming en hun ‘toneeltje des levens’ opvoeren, sta ik in de backstage. Dat klinkt negatief, maar dat hoeft het niet per se te zijn. Het is maar hoe je het zelf bekijkt.

Sinds mijn NAH, lijkt het soms alsof ik meer backstage leef, maar ik kan intussen wel de volledige setting beter observeren. Ik zie namelijk niet enkel dat grote levenspodium met die verblindende spotlights, maar ik zie nu ook beter wat en wie er nog achter die spotlights zit. Wie helaas ook vergeten wordt. Wie over het hoofd gezien wordt. Wie geen (grote) rol krijgt op het podium, maar wel probeert bij te dragen achter de coulissen. Eigenlijk zou iedereen eens wat meer achter het gordijn moeten kijken. Ook de hoofdrolspelers van het ‘toneel des levens.’ Het maakt de opvoering enkel geloofwaardiger en unieker.

Want zonder backstage, is er ook geen frontstage, dat vergeten we misschien wel eens. Ik heb mijn podiumrol nog niet echt teruggevonden. Misschien blijf ik toch achter die coulissen? En misschien mag ik de kracht van die backstage ook niet onderschatten? Of wordt het misschien een ander soort podium? En wat mijn rol daar dan zal zijn, dat weet ik ook nog niet. Voorlopig flirt ikzelf nog even tussen front en back. En dat is ook oké.