De lente is in aantocht! De dagen worden weer langer en dus nemen het aantal ‘terrasjes doen’ en spontane activiteiten ook weer toe. Maar meer daglicht betekent helaas niet automatisch meer energie. Toegegeven, de zon helpt wel om mijn humeur te verbeteren, maar het geeft geen stopcontacten om ‘mijn batterij’ even op te laden. Helaas werkt mijn lichaam ook niet op zonnepanelen…

Sinds mijn NAH is energie iets enorm kostbaar geworden. Er duurzaam en erg bewust mee omgaan is bijna een automatisme geworden. Energie gebruiken is voor mij nu zoals een lening. Ik neem wat, maar ik betaal het wel terug met rente. Soms staat de rente goed en moet ik niet zoveel terugbetalen, maar soms is de rente torenhoog en kost het me heel veel extra tijd en moeite.

Net zoals onze overheid, moet ik slim leren investeren in hernieuwbare energiebronnen, zij het op een ander niveau. Geen windturbines of zonnepanelen op mijn dak. Voor mij is dit dan voldoende rust, goede voeding en contacten en activiteiten die me energie geven in plaats van energie vreten. Mijn hernieuwbare energiebronnen zien er wat anders uit, maar zijn minstens even belangrijk. Want als ik daar niet in investeer, draait mijn systeem op noodstroom. En dat hou ik meestal niet lang vol.

Ik verwacht om de komende maanden nog wel wat energieleningen te moeten aangaan. Laat ons hopen dat ik niet te veel schulden opbouw bij de energiebank en dat de afbetalingen hiervan alsnog vlot zullen verlopen.