De zomervakantie is voorbij en dat betekent voor velen: ‘er weer invliegen’. School, werk, gezin, sporten, projecten… De agenda’s lopen vol, plannen worden gesmeed. Het najaar voelt vaak als een sprint, alsof de laatste maanden van het jaar nog snel extra productief en veelbelovend besteed moeten worden.

Ook voor mij brengt dit extra onrust met zich mee en ik krijg nog meer te maken met ‘plandrang’. Maar plannen maken en uitvoeren, is voor mij sinds mijn NAH dubbel. Ik merk namelijk dat ik zowel onrustig word als ik géén plannen heb, als wanneer mijn agenda juist wél volloopt. Het voelt voor mij als een woelige zee die ik maar niet kan bedwingen.

Dagen zonder plannen zijn soms vlak en grijs, net als een stille zee zonder golven. Ik word dan onrustig van de leegte die me overspoelt: de letterlijke ‘zeeën van tijd’. Het lijkt alsof ik alleen achterblijf op een verlaten strand, terwijl anderen al lang de oceaan zijn overgestoken.

Dus begin ik te plannen. Een meeting hier, een afspraak daar, een paar to do’s en wat vergeten voornemens erbij… Even geeft het me houvast. Even lijkt de zee bedwingbaar. Tot ik weer onrustig word… omdat al die plannen dichterbij komen. Dan vult de zee zich, het water stijgt, de golven rollen. Plots voelt het alsof ik elk moment kan verdrinken in mijn eigen afspraken.

Met NAH is plannen maken vaak leven tussen eb en vloed. Te weinig plannen en ik verlies mijn houvast. Te veel plannen en ik word meegesleurd. Er lijkt zelden een rustig getij te bestaan.

Voor mij blijft het een zoektocht: met mijn voeten stevig in het zand staan, niet koste wat kost de oceaan willen oversteken en vooral leren dat onrustige golven soms vanzelf weer gaan liggen.