Met de huidige hoge temperaturen kunnen we stellen dat de zomer effectief voor de deur staat. Veel en warm zonlicht dient zich aan. Want daar hebben we nu wel lang op moeten wachten, toch? Voor mensen met hersenletsel is hitte vaak een extra beproeving, dus ik aanschouw het zomerse weer meestal vanuit mijn raam dichtbij mijn ventilator. Als een vampier met energiestoornissen, houd ik me vooral gedeisd en ver weg uit het zonlicht. Mijn dermatoloog zal dit zeker toejuichen, maar dat terzijde.

Naarmate de hitte aanhoudt, klinkt er ook soms meer geklaag: “te warm”, “te droog”, “te snel/lang licht”, klinkt het in de media, op de social mediaplatformen, bij de lokale bakker,… En zo is het ook nooit goed.

Misschien zijn we op dit moment gewoon wat verwend? Misschien zijn we alweer vergeten hoe nat en koud het de afgelopen winter en lente was? Hoe we toen hunkerden naar een zonnestraaltje.

Misschien zijn de regen en wolken af en toe nodig om ons terug te doen beseffen wat zonlicht met ons doet? Als het altijd goed weer is, écht altijd, 365 dagen per jaar, dan ga je het ook maar gewoontjes vinden. En allicht is dit ook zo in het dagelijkse leven met gezondheid, relaties, ervaringen, connecties, financiën, zekerheden, enz. Je mist het meestal pas écht als het weg is.

Voordien was ik ook één van die mensen die steeds onbevreesd naar boven keek, recht de felle zon in, zodat ik quasi meteen verblind werd. En als ik daarna probeerde rond te kijken zag ik enkel vlekken of alles was wazig. Ik was te gretig en semi-verblind, maar het leven ging gewoon verder zijn gang. Ik dacht dat het zo hoorde.

Nu leef ik al vaker met schaduw.  Dit door de wolken die regelmatig voor de zon komen hangen, maar daardoor kan ik wel beter zien wat er rondom mij gebeurt. En als de zon dan schijnt, probeer ik dit niet zomaar meer voor lief te nemen.  Af en toe stormt het zelfs, maar ik heb intussen geleerd dat je ook kan dansen in de regen.