Plannen. Organiseren. Agenda’s checken. Leuke restaurantjes zoeken. Nieuwe activiteiten of plekjes verkennen. De routes uitstippelen. Het vervoer boeken.

Allemaal zaken die mijn brein vroeger bijna moeiteloos deed. Misschien kwam er toen ook endorfine vrij als het me weer eens was gelukt om een hele dag eropuit te plannen inclusief allerlei leuke out of the box activiteiten en het praktische en financiële plaatje succesvol te regelen.

Yup. Ik was een planner, doener en dus ook vaker initiatiefnemer. Ik kon niet passief zitten toekijken of wachten op anderen om het initiatief te nemen. Neen, ik nam het dan liever zelf in handen. Waarom? Omdat ik een controlefreak ben. Omdat ik het graag deed. En iets met “wat je zelf doet…”

En toen was er NAH en is zelfs een uitje naar de bibliotheek al triggerend. Mijn digitale agenda en mijn to do-lijstjes zijn heilig. Een dagje eropuit komt vaak met veel vragen, twijfels en toch ook wel ongemak. Geen endorfine meer. De controlefreak is soms zelfs nóg meer aanwezig dan vroeger omdat ik met NAH nog meer behoefte heb aan structuur en planning. Maar laat dat nu net zijn waar ik zelf minder grip op lijk te hebben.

Het is op zulke momenten dat er weer een gevecht is tussen oude ik en nieuwe ik. Enerzijds wíl ik echt alles weer zelf regelen en toegegeven soms lukt het ook eens, maar het kost me altijd wel weer wat op vlak van energie en belastbaarheid.

Wat te doen? Wel, toch ergens (weer) loslaten, communiceren met anderen, hulp vragen/aanbieden,…

Mijn antwoord op de vraag “Kan je nog initiatief nemen als je NAH hebt?” is dan ook: “Ja, dat kan, maar hulp is wenselijk.”