Soms lukt het me. Iets wat lang te veel was, voelt ineens weer doenbaar. Ik kom buiten, voer een gesprek, voltooi een taak. En dan denk ik even: “Misschien gaat het intussen beter met mij?” Maar al snel volgt de twijfel: “Of heb ik gewoon geleerd hoe ik beter kan hinken?” Want soms voelt het alsof ik geleerd heb om te lopen op een been dat eigenlijk nog gebroken is. Niet omdat het genezen is, maar omdat stilstaan geen optie leek. Omdat de wereld bleef draaien, terwijl ik op zoek was naar houvast. Zelfs als ik wil stilstaan, moet ik blijven bewegen. Niet omdat het kan, maar omdat het moet.

Vanop afstand ziet het er misschien uit als vooruitgang. “Ik functioneer toch weer? Ik kom vooruit?” Maar niemand voelt wat het kost. Want vaak voelt het als stilstand in beweging; alsof mijn lijf vooruitgaat, maar mijn binnenkant achterblijft.

Soms is wat lijkt op herstel gewoon pure overleving. Een copingmechanisme, een slimmigheidje om te kunnen blijven functioneren in een wereld die geen rekening houdt met een lijf of hoofd dat het tempo niet meer aankan. Er zit wél kracht in die aanpassing. Maar het wordt lastig wanneer mijn camouflage wordt aanzien voor genezing of progressie. Wanneer mensen denken dat ik het allemaal wel trek, omdat ik het goed kan laten lijken.

Dus ja, ik loop misschien. Maar het is niet omdat ik beweeg, dat ik geen pijn meer heb.
Soms is het geen sprint vooruit, maar een hinkstapsprong op een breuklijn. Misschien hoef ik ook niet altijd te weten of het vooruitgang is of overleven. Misschien mag het gewoon zijn wat het is: een goede dag, zonder dat ik het moet labelen als ‘beter’ of ‘genezen’.