Nieuw jaar, nieuwe afspraken. Ik heb het dan niet over voornemens, maar wel over concrete afspraken. Nu de feestperiode achter ons ligt en iedereen stilaan uit zijn ‘eind 2023’-roes komt, vult de agenda zich weer sneller met afspraken. En op zich is dit geen probleem, maar vaak is er toch wat eenrichtingsverkeer in deze verkeerschaos… Een afspraak vastleggen wordt soms als een retorische vraag behandeld. Er wordt dan geen ‘ja’, ‘nee’ of ‘misschien’ verwacht. Het is dan meer een mededeling dan een verzoek. Mensen (maar ook instanties) gaan er in dit geval dan vanuit dat ik altijd beschikbaar ben en dus zitten ze niet echt te wachten op mijn antwoord.

Het lijkt dan alsof mijn agenda bekeken wordt als één grote leegte net zoals een verlaten parking in een achterbuurt. Verbazing komt vaak naar boven als ik moet aangeven dat bepaalde momenten me toch niet goed schikken.

Het is niet omdat je ‘thuis zit’ dat je automatisch altijd beschikbaar bent. Mijn agenda is dan ook een belangrijk kruispunt in mijn dagelijks bestaan met constante verkeersgeleiders, omleidingen en helaas ook heel wat stoplichten. Dat is nodig om me te kunnen vasthouden aan structuur en planning en om ook genoeg rust te voorzien.

Het heeft ook iets te maken met grenzen aangeven. Tuurlijk zit er altijd wat ‘rek’ op bepaalde tijdsindelingen en dagen, maar hoeveel ‘rek’ moet ik dan geven? Hoeveel ‘rek’ zal mijn NAH me geven op die bewuste dag? Mits dat dat meestal een gok is en ik niet gok met mijn gezondheid, rijd ik mezelf liever niet vast en is er daarom altijd een omleiding voorzien.