Getuigenissen

Wij ontvingen deze korte getuigenissen van mensen die geholpen werden door de Hersenletsel Lijn.

Op 9 april 2025 organiseerde de Hersenletsel Liga de tweede editie van de Dag van de Fietshelm. We deden een oproep naar getuigen en kregen er een heleboel! Dank aan iedereen die zijn of haar verhaal met ons deelde.

Mijn verhaal begint eigenlijk op 8 maart 2022. Een mooie zonnige dag in het nog mooiere Lochristi. Geboren en getogen in deze mooie bloemengemeente nabij het Gentse. Hier in Lochristi hebben mijn papa en ik een zalige (lees prachtige) slagerij. Ik sta sinds enkele jaren mee aan het roer van onze bloeiende zaak en laat me zeggen dat dit naast mijn dochter Lia (4) mijn tweede kindje is. Ik werkte alle weken 6/7 van 6u ’s morgens tot meestal 20u ’s avonds. Velen zullen nu denken amai lange dagen… dat waren het ook maar als je iets graag doet dan doe je dit zonder problemen.

Marijke is 42 jaar, was actief als huisarts en onderzoeker aan de Universiteit Antwerpen en mama van 2 jonge kindjes van 4 en 7 jaar. Haar echtgenoot heeft een 5-tal jaar geleden een zeer ernstig ongeval gehad waardoor hij een hersenletsel opliep en ook een hoge dwarslaesie met een verlamming vanaf de tepellijn. De beperkingen ten gevolge van de verlamming worden opgevangen door hulpmiddelen en aanpassingen in het huis maar het hersenletsel heeft dagelijks heel wat gevolgen. Er is sprake van ernstige geheugenproblematiek, maar ook van veranderingen op vlak van gedrag zoals een verminderd empathisch vermogen gecombineerd met een beperkt ziekte-inzicht.

“Scherp, helder en straight to the point”; zo omschreef een klant mij ooit en die woorden gebruikte ik als mijn baseline op mijn visitekaartje.

Tot ik mijn eerste coronaprik kreeg in mei 2021 en plots neurologische en visuele problemen kreeg. Het begon met extreme hoofdpijn en dubbel zicht. Van de ene op de andere dag moest ik mijn klant in de steek laten, waar ik mij voor de lange termijn had geëngageerd als HR Manager en strategisch coach.

Tot een recent verleden was ik oa. sportief, zelfstandig, een natuur liefhebbende globetrotter, gepassioneerde muzikante, met een diploma rechten op zak en een media carrière achter de rug.

Daar kwam begin 2022 plots geheel onverwacht verandering in. Ik was net terug uit Congo en met veel plezier de eerste single van m’n nieuw album aan het promoten, mijn muzikale come-back na jaren stilte wegens een burn-out na m’n eerste cerebrale malaria.

Klik op 'lees verder' om het filmpje te bekijken.

Op 8 oktober 2020 veranderde mijn leven heel plots. Tijdens de wekelijkse looptraining met  de loopclub zakte ik plots in elkaar en werd ik weggebracht naar de dichtstbijzijnde  spoedafdeling. De volgende dag kreeg ik een akelig verdict van de neuroloog ter plaatse:  “een herseninfarct”. De eerste weken in het ziekenhuis verliepen in een roes. Er was veel  onduidelijkheid over waarom ik een herseninfarct had gekregen en wat ik er exact aan zou  over houden. Vele testen volgden waarbij bepaalde lichaamsdelen dan telkens werden  geviseerd als boosdoener: mijn hart, mijn bloedvaten, mijn ruggenmerg, mijn DNA,.. Het leek  soms foute bingo. Bij ieder lichaamsonderdeel zat er een ander medisch verhaal achter en  kwamen er telkens vragen in mij op zoals: “Ben ik nu een hartpatiënt? Of was het toch door een hersenvliesontsteking?

Een hersenbloeding op mijn 20ste. Het was niet meteen iets waarvan ik dacht dat het me ooit zou overkomen. Maar dat is precies wat gebeurde op woensdag 8 januari 2020. Niets dat erop wees wat er mij die fatale ochtend te wachten stond. Ik was kerngezond, ging naar school, werkte hard en genoot van mijn vrije tijd met mijn vrienden. Maar die ochtend in de douche voelde ik me onwel worden. Ik viel, en knalde met mijn gezicht tegen de glazen wand. Ik trok me recht aan de verwarming en met mijn laatste krachten riep ik op mijn moeder. Na de vijfde en laatste keer roepen verdween mijn stem.

Alles is precies vijf jaar geleden. Op het eind van december viel de bom twee keer op mijn hoofd. De eerste keer was nog tamelijk mild. 15 december, 5 jaar en 2 maand geleden, ik had nog wat geprutst in mijn muziekkamer, ik ging naar bed. Ik werd wakker rond 7u15 en voelde dat er iets niet klopte. Ik lag 'uit' mijn bed, ik kon nog juist bellen naar een collega. Ik weet niet meer hoe ik juist haar nummer belde, ik brabbelde wat en zij kon toevallig uitmaken dat er iets niet in orde was met mij. Ze verwittigde ook een andere collega. Ze reden beiden naar mijn huis. Ondertussen had mijn zoon, die ‘iets’ gehoord had, mijn vrouw verwittigd. De 112 kwam snel. Die voerde mij en mijn vrouw naar Ieper, daar werd beslist: ‘dit is iets voor Kortrijk.’ Met de 112 reden we naar Kortrijk en daar gingen ze via mijn lies naar mijn hersenen waar de bloeding had plaatsgevonden. Ze konden de bloeding stoppen. Ik verbleef toen nog een goeie week in het Jan Yperman Ziekenhuis in Ieper. Ik mocht naar huis met 'afasie'. Dat was heel raar, ik zei zinnen die nergens op sloegen. Maar dat beterde erg snel vooral door de logopedie die heel intens met mij bezig was. Ik was muzikant, zanger, gitarist en songschrijver voor de bands waarin ik speelde Er kwamen toen kompanen bij mij thuis om samen te spelen en ik zong flarden van teksten voor zover ik die kon herinneren. Ik kon stappen, eten en drinken al wat ik wou en die afasie beterde erg snel. In feite was die beroerte niet zo erg, veel minder erg dan wat mij op 30 december overkwam. De bom viel een tweede keer…

Ik had telkens hoofdpijn in 2011. Mijn huisarts wees mij door naar het UZ. Er werd een adenoom vastgesteld (een gezwel in mijn hersens). Had ik langer gewacht, dan kon ik mijn zicht kwijt zijn. Ik heb maanden medicatie geslikt en begin maart 2012 moest ik onder de NMR. Het resultaat was fantastisch: mijn gezwel was weg!
Maar een paar dagen later, op 5 maart, had ik zware hoofdpijn. De prof had gezegd dat ik naar het UZ moest gaan wanneer ik hoofdpijn had. Zij hadden een ruggenmergpunctie genomen maar dat gaf geen resultaat. Een dag later ben ik in coma beland. De arts kon niet direct komen… anderhalf uur hebben zij vanalles gedaan op de kamer; mij geïntubeerd, het vocht uit mijn hersens gehaald. Ik had meningitis, een bacteriële hersenvliesontsteking…. Na een week kunstmatige coma moest ik ontwaken, na twee dagen was ik wakker. Door de tube kon ik niet praten maar na 3 weken intensieve, kon ik verhuizen naar high care en de tube werd er uitgehaald.

Ik was al gedurende 8 jaar voetbalscheidsrechter en moest normaal een tornooi gaan fluiten in Stade Leuven, nu OHL. Er was een veteranentornooi en ik moest normaal enkele matchen fluiten. Maar, mijn vader had op 24/05/2001 een beroerte gehad en ik zou eerst mijn moeder ophalen zodat ze mijn vader kon bezoeken. Echter, toen ik niet opdaagde hebben zij en mijn broer me opgebeld, eerst op mijn huistelefoon en nadien op mijn gsm. Deze lagen op mijn bureau, ik kon er absoluut niet aan. Mijn broer is daarop tot bij mij gekomen om te kijken waar ik bleef. Ik was 36 jaar.